W myśl art. 10 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. 1950 r. Nr 49 poz. 445, oraz Dz. U. 1960 r. Nr 38 poz. 229) wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę określa Sąd, uwzględniając m.in. nakład pracy i poświęcony czas. Słowa „poświęcony czas” odnoszą się do wykonywanej przez biegłego pracy przy sporządzeniu opinii – a nie podróży do sądu. Biegłemu powołanemu poza miejscowość jego zamieszkania służy prawo do diet oraz zwrotu kosztów przejazdu i noclegu (art. 9 ust. 3). Nie przysługuje mu natomiast wynagrodzenie za czas spędzony w podróży.

Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 sierpnia 1973 r. I PZ 36/73