Ministerstwo Finansów

Departament Podatków Bezpośrednich

Warszawa, 20010629

PB 3/DK23810/01

W odpowiedzi na pismo z dnia 15.02.2001r. Sygn. Akt. KOZR/609/2000 Ministerstwo Finansów wyjaśnia wątpliwości w zakresie stosowania przepisów amortyzacji podatkowej w kolejności przedstawionych pytań.

1. Zgodnie z § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. Nr.7 poz. 34 ze zm. / podatnicy dokonywali aktualizacji wyceny środków trwałych przy zastosowaniu wskaźników przeliczeniowych ogłoszonych w załączniku do obwieszczenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 8 lutego 1995 w sprawie wskaźników przeliczeniowych do aktualizacji wyceny środków trwałych na dzień 1 stycznia 1995 /Mon. Pol. Nr. 9 poz. 125 /, z uwzględnieniem poziomu cen z września 1994.

Jeżeli po zastosowaniu wskaźnika przeliczeniowego wartość początkowa różniła się więcej niż o 10% od rynkowej wartości środka z września 1994, to zgodnie z § 9 ust. 5 w/w rozporządzenia przeliczenie mogło nastąpić z zastosowaniem tej wartości rynkowej. Przyjęcie wartości składników majątku trwałego w wysokości określonej przez biegłego powołanego przez podatnika, zgodnie z § 4 ust.7 w/w rozporządzenia, miało zastosowanie tylko w przypadkach, jeżeli nie było możliwe ustalenie kosztu wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zdaniem Ministerstwa Finansów, w przypadku opisanym w w/w piśmie, nie było podstaw do zastosowania w/w przepisu.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 2 lutego 1999 Nr.I S.A./Po 1234/98, stwierdził, iż przepisy w/w rozporządzenia nie przewidują możliwości określenia wartości początkowej środka nabytego przez podatnika na podstawie opinii biegłego. 2. Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 w/w rozporządzenia obowiązującego w 1996 za środki trwałe uznaje się środki stanowiące własność lub współwłasność podatnika. Podatnicy, zgodnie z §3 ust. 1 pkt.1 w/w rozporządzenia, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej własnych środków trwałych.

Przedwstępna, warunkowa umowa sprzedaży zawarta w formie aktu notarialnego, uzależnia przeniesienie prawa własności od spełnienia warunków w niej określonych (np. zapłata umówionej kwoty). Oznacza to, że przeniesienie prawa własności na nabywcę następuje dopiero w dacie ziszczenia przez niego wszystkich warunków określonych w powyższej umowie. Od tego momentu podatnik nabywa uprawnienie do stosowania podatkowych odpisów amortyzacyjnych. Natomiast w przypadku nie wywiązania się przez nabywcę z w/w postanowień nie dochodzi do przeniesienia przedmiotowego prawa. Taka osoba nie staje się więc właścicielem użytkowanych części nieruchomości i dlatego też, w opinii Ministerstwa Finansów nie będzie uprawniona do obciążenia kosztów uzyskania przychodów odpisami amortyzacyjnymi od tychże nieruchomości.